Stel je voor: je bent een ouder. Je zorgt voor je kroost, houdt ze in leven, geeft ze eten (meestal gezond, soms een frikandel), en zorgt dat ze niet dagelijks in de gordijnen hangen. Toch voelt het soms alsof je continu moet bewijzen dat je een góéde ouder bent. Een briefje van de juf over een vergeten gymtas? Oei, verdacht. Een kind dat in de supermarkt een driftbui krijgt? Hup, de wenkbrauwen van omstanders schieten omhoog. En wee je gebeente als je een keer vergeet de luizencape mee te geven – dan ben je praktisch een gevaar voor de volksgezondheid.
Maar laten we even een stapje terug doen. Waarom ligt de bewijslast eigenlijk bij ouders? Waarom moeten wij, gewone stervelingen die proberen te overleven in de jungle van opvoeding, constant laten zien dat we geen halve criminelen zijn? Ik stel voor: draai de boel om. Laat jeugdbescherming maar eens bewijzen dat ze écht nodig zijn voordat ze met hun clipboard en serieuze blikken je leven binnenwandelen.
Want laten we eerlijk zijn, jeugdbescherming is soms als die overijverige verkeersregelaar die het hele kruispunt platlegt omdat één fietser zijn licht niet aan heeft. Ze komen binnen met protocollen dikker dan de Bijbel, en ineens moet jij uitleggen waarom je kind een boterham met pindakaas at in plaats van een quinoa-komkommer-smoothie. Excuseer? Sinds wanneer is pindakaas een misdrijf? Laat jeugdbescherming maar eens met een waterdicht dossier komen waaruit blijkt dat jouw opvoeding een directe bedreiging vormt voor de wereldvrede. Tot die tijd: laat me mijn gang gaan met mijn ietwat chaotische, maar liefdevolle gezinsleven.
Natuurlijk, er zijn situaties waarin ingrijpen nodig is. Niemand ontkent dat. Maar het idee dat elke ouder een potentiële verdachte is, is toch van de zotte? De meeste ouders doen hun stinkende best. Ze worstelen met slaapgebrek, werkdruk, en de eeuwige vraag waarom er altijd een sok uit de wasmachine verdwijnt. Als iemand een medaille verdient, zijn wij het wel. Niet een verhoor.
Dus, beste jeugdbescherming, draai het eens om. Bewijs maar dat jullie interventie echt nodig is. Kom met data, feiten, en een PowerPoint-presentatie als het moet. Tot die tijd ga ik lekker verder met mijn imperfecte, maar prima opvoeding. En ja, vanavond eten we frikandellen. Deal with it.
Door: Tessa Eline